SEVGİLİ ÜSTADIM, MÜTEŞEKKİRİM SANA...
Ameliyathaneye giderken taktıkları bileklik. Kendimi giysisiz morga indiriliyormuşum gibi hissettiren nesne.
Bir isim...
Bir barkot...
Bir numaradan ibaret bir varlık oluveriyorsunuz.
Ölüm hakikatine ünsiyet kesbetmemi sağlayan bir belge, bir hâl o üryan hali hastanın.
Doğduğumuz gibi ölüyoruz, kabre konuyoruz.
Evlendikten ve bir evlâtla zenginleştirildikten sonra dünyaya beni bağlayan ipler kalınlaşmıştı, onlarla beraber gaflet esbabı çoğalmıştı.
Böyle olunca ölmekten korkmaya, istememeye, düşünmemeye başlamıştım yıllar içinde.
Hastalık serüvenim ölüm düşüncesini evcilleştirmemi sağladı. Onu da kattım dünyama. İyi ki böyle ihtar ediciler ihsan ediyor kendine rücû edeceğimiz Yaratıcı.
Günlük telâşelerden bir mola, kendine gelme, kendini bulma çalışmasına imkân sağlayan. Bir okul velhasıl.
Hapsin bir Medrese-i Yusufiye olduğu gibi, hastalık ve hastane ortamı da bir iman okuluna dönüştü benim dünyamda.
Sevgili Üstadım, müteşekkirim sana Hastalar Risalesi yazdığın için.
Babacığım sana da bize Risaleleri tanıttığın ve sevdirdiğin için.
Salât-u selâm bütün bu hakikatlerin hususî dünyama ve tüm insanlığa ulaşmasına vesile olan Resul-ü Kibriyaya...
Zehranur Yılmaz Kahyaoğulları