DEĞER/Mİ?
Ölçü ve denge esastır.
"Her şeyin azı karar çoğu zarar." demiş atalarımız...
Haddinden fazla olan her şey israftır. En büyük israf ise zaman israfıdır. Telafisi yoktur. Neye, kime, nasıl harcadığımıza dikkat etmemiz gerekiyor. Zamanı israf değil, tasarruf etmek ise en büyük kazançtır. Sermayemiz olan ömrümüzde zamanı hoyratça kullanmak elmanın içindeki kurtçuk gibidir.
Elimizde bir küp altın olsa, bunu nasıl kullanırız? "Yatırım yaparız, ihtiyaçlarımızı karşılarız, hayır hasenat yaparız, borçlarımızı öderiz, kendimizi ödüllendiririz..." dediğinizi duyar gibiyim...
Hiç kimse bu altınları çöpe atmaz, sağa sola saçmaz, değil mi?
En değerli şekilde kullanırız.
Zaman altından da daha değerli bir cevherdir. Bir dakikada bin altın kazanabiliriz, fakat bin altın bir dakikayı asla geri getiremez. Söylemeye çalıştığımın özeti tam olarak da budur.
Zamanı kimlere harcadığımız da önemli bir başlık aslında...
İnsani ilişkilerinde, "Vakit geçirmek için görüşüyorum (takılıyorum)." ifadelerini kullananların akıl sağlığından şüphe etmek gerekiyor. Bu cümlenin karşılığı tam olarak "Ben değersizim, vaktim de çöp..." demektir.
Şöyle ki; kendine verdiğin değer kadar hayatına artı değer katacak diyaloglara ve eylemlere yer verirsin.
Ve bir başka israfımız daha...
İlk aklımıza gelen yeme içme israfı olsa da, farkında olmadığımız içsel israflardan biri de emek, sevgi ve fedakârlık israfıdır.
"Ederinden fazla değer, soytarıyı kral eder!" sözünü hafife almamak gerekiyor. Elinizden ve gönlünüzden gelenin fazlasını yaptığınız halde değer verdiklerinizin gözü kapıdadır. İnsanoğlu ne de olsa nankör yaratılmıştır. Gönlü doydu mu, karnı doydu mu, gözü kapıda olurmuş... Vefâ bilmek ise, erdemli ve ahlâklı insanlara mahsustur. İnsanı insandan ayıran en büyük özelliklerden bir tanesi de âhde vefâdır.
Peygamber efendimizin "Ölçülü sevin!" sözü net bir mesajdır.
Önceliği kendi değerleri ve zamanı olmayan insanlar, merkezlerine bir başka bireyi veya özneyi koyduklarında, öz benliklerinden de kopmuş oluyorlar. Merkezlerine koydukları özne gidince veya yitirilince bir hiçe dönüşerek, adeta ruhen enkaz haline geliyorlar.
Hiç kimse için bir hiç olmaya ve kendinizi değersiz hissetmeye değmez. Hayattaki en büyük değer, kişinin kendisidir. Sen var olduğun sürece her şey ve herkes değerlidir.
Şunu unutmamak gerekiyor;
YA DEĞER/SİZ /SİNİZ,
YA DA DEĞER/ SİZSİNİZ...
Bu denklemi ayrıştırabilenler kârdadır.
Muhatabınıza ederi kadar değer vermek ise huzurun istikametidir.
Değerse, inanın o zaman her şeye değer, vesselâm!
