YE KÜRKÜM YE
Bu gün Nasreddin Hoca fıkrası yazmak istiyorum. Bizler Nasreddin Hoca 'ya mizah açısından yaklaşıktık. Oysa o mizahla birlikte düşündürmek istemiştir. Mizahın gerçek amacı da, gülerken düşündürmektedir.
Akşehir’in beyleri Nasreddin Hoca’yı yemeğe davet etmişler. Hoca davete, günlük kıyafetiyle katılmış. Katılmış ama ne hoş geldin diyen var, ne de sefa getirdin diyen... Herkes allı pullu kıyafetlilere el pençe duruyormuş. Hoca bir koşu evine giderek sandıktaki işlemeli kürkünü giyip yemeğe geri dönmüş. Az evvel hoş geldin bile demeyenler, önünde yerlere kadar eğilmişler, yere göğe sığdıramayıp başköşeye oturtmuşlar. Kuzunun en hasını önüne koymuşlar. Herkes Hoca’nın yemeğe başlamasını bekliyormuş. Hoca, bir taraftan kürkünün kolunu sofrada sallamaya, bir taraftan da “Ye kürküm ye, ye kürküm ye!” demeye başlamış.
– İlahi Hoca, demişler, kürkün yemek yediğini kim görmüş?
Hoca taşı gediğine koymakta gecikmemiş:
– Kürksüz adamdan sayılmadık… İtibarı o gördü, yemeği de o yesin.
Şimdilerdede öyle değil mi? Ye kürküm ye. Telefonun markası, giydiğin elbise. Ye kürküm ye.
Takıldığın mekan, ödediğin hesap kimlerle takılıyorsun. Ye kürküm ye.
Aldığınız maaş, yaptığınız iş, oturduğunuz koltuk. Ye kürküm ye.
Oturduğunuz ev, aldındaki araban .Ye kürküm ye
Ne kadar gayrimenkulü var. Ne kadar taşınmazı var. Ye kürküm ye.
Yaptığınız tatil. Sosyal medya paylaşımınız. Ye kürküm ye.
Ne diyordu, rahmetli Barış MANÇO " Sapa kulpa itibar etme dostum. İçi boş tencerenin bu sofrada işi yok."
