Denizi Sevmek, Onu Yaşamak
Güzel olan her şeyi kirletmek zorundaymışız gibi..
Ne kelimeler yeter seni anlatmaya ne de kalemimiz yeter senin güzelliğini anlatmaya.
Kimileri için coşku,
kimileri için dert ortağı, kimileri için sırdaş, ama herkesin içinde yaşayan
kocaman bir kahramansın koca deniz.
İnsan sana baktığın da , ne gamı kalır, ne de kederi, bir kere görsek seni yeter.
Deniz deniz..
Herkes kendinden bir şey bulur sende.
Bazen kaybettiği umudu,
bazen hatırlamak istediği
çocukluğunu ama herkes sende bir şey bulur,
Sevgiyi, güzelliği, yaşama umudunu, yalnızlığının sırdaşını herkese açtığın kocaman yüreğinle sen hep kucağını bize açtın.
Kimilerine geçim kaynağı,
kimilerine yalnızlığın ilacı ama herkesin ilacı oldun sen deniz.
Bütün güzelliğin ile temizliğin ile bize öyle geldin ki, o kadar uyumluydun ki doğayla.
Gökyüzü neye bürünürse sen ona bürünürdün. Bazen masmavi oldun, bazen kıpkızıl oldun ama sen hep güzel ve umut dolu olurdun.
Bizim bütün kirlenmişliğimize inat mı bu kadar güzel temiz bize geldin. Biz sana elimiz deki, kalbimiz deki biriktirdiğimiz kirlenmişliğimiz ile geldik. Biz sana senin bize geldiğin gibi gelemedik.
Sen siz yaşayamayız dediğimize hiç inanma biz böyle severiz sevdiklerimizi senin bizi sevdiğin gibi masumca değil kendimize benzetene kadar, kirletene kadar, yok edene kadar severiz biz işte böyle severiz ve tüm sevdiklerimizi…
Hani hep deriz ya biz denizsiz yaşayamayız çünkü deniz biz, biz ise deniz olmuşuzdur. O kadar severiz ki seni, hani küçükken gelirdik ya rengârenk taşlarını bize dalganla birlikte hediye
edercesine fırlatırdın ya bizde sana geldiğimiz de bizi karşılaman için onu sana tekrar atardık ya, artık büyüdük sana senin oyununla gelmiyoruz.
Artık daha büyük oyuncaklarımız var bizim, daha büyük sevdalarımız var.
Seni bile alet ettik tüm kirlenmişliğimize küçük oyunlarımıza tüm kirlenmişliğimize. Bir gün çiğdem ve yiyecek çöplerimizi seni izlerken sana attık.
Bir gün üzerine koca taşları yığarak seni ve için yaşattığın
güzellikleri, canlıları nefessiz bıraktık.
Ama biz yine her zaman ki gibi kendimizi kandırdık.
Nefessiz kalan yine biz olmayacak mıyız?
Yok, olan biz olmayacak mıyız?
Üzerine yığdımız taşların altın da kalacak olan biz olmayacak mıyız?
Pınar Öter
