Şiir Nedir?
Kıvrak zekaların, latif ruhların, sevilesi kalplerin ürünü ve ispatıdır şiir.
Özü görenin gösterebilenin, hissedenin hissettirebilenin, hikmeti duyanın duyumsatanın yoludur.
Bazen çılgınca iddialı ve vurucu bazen olabildiğince masum, saf ve şeffaf bir söz sanatıdır. Okur okumaz veya duyar duymaz yansır ruhumuza. Şiir kadar bünyeye hızlı nüfuz eden çok az öğe vardır şu dünyada. Üstelik süratli, kanlı-canlı, başkaldırışlı.
Onunla anlaşılmak ister şair ama uzun uzadıya değil; tek cümleyle ya da tek sözcükle. Hatta bazen bir ünlem ile( Ünlem demişken aklıma, bana "ünlem kadın" denilmesi geldi. Zira ünlemsiz şiir, şiir değildir kanaatimce.)
Şairin her ifadesi gülizardan bir gül, lalezardan bir laledir onun için. Hiçbirini sahiden de hiçbirini aramaz, satamaz, yollayamaz biryerlere. Koklamaya doyamaz ki...Onun ahlakından, özünden, adına yemin edilmiş "sevgili kaleminden" dökülmüştür güzelim inci taneleri zira.
Gelgelelim şair ne yaparsa yapsın, kim olursa olsun "yalancı" olamaz. Koşamaz öyle her vadide. Hissetmediğini söyleyemez, hissettiğini de fazla saklayamaz. Onun işi gönülleri doyurmaktır kandırmak değil.
Günümüzde yalan ve yalancılık yaygın olsa da şair bunlara tevessül ve tenezzül edemez.
Yalanın hoş rüzgarı bir iki vakit esebilir yalnızca sonra yürekleri kavurur hoş yağmurlarda bile.
Söz büyüdür. Gerçekleşir dudaklardan dökülenler. Bunu herkes bilir, söylediklerimizden mes'ul olduğumuzu da...
"Ya hayır konuş ya da sus!" buyurmuş olan son peygamberin bahtlı ümmetiyiz bizler. Peygamberimizin hayat kurtarıcı nasihatleri yanında "Kişinin fikri neyse zikri de odur" diyen atalarımızı da yabana atamayız. Bal kabında sirke, sirke kabında bal barınmaz çünkü.
Bütün bu güzelliklerle birlikte gördüğümüz şu ki şairin edebiyatı/sanatı temiz ve hilesiz olmalıdır. Çünkü edebilik edepten gelir. Edebe aykırı birşey, edebi olamaz haddizatında.
En güzel edep ise had bilmek olduğuna göre yazımızı bir şiirle noktalayalım.
Sultanım Mesud Etti
Felek değil ah beni sultanım mesud etti!
Hem bir gözleri ahu hem de tatlıydı dili
Saçlarındaki rüzgar öyle şen, baharlıydı
Kokuları pek ferah; güleçti, lafazandı
O eşsiz, o delişmen şair ruhlu bir Hüma!
Gökten yere inmeyen, cennette uçan semâ!
Merhameti çok yüksek bir şuh i sitemkardı
Kemter kullar misali bir vakit ağlatmıştı
Dillerim söyleyemez oldu eftelya gibi
Ona vurgun gözlerim kördü aleme, beri
Ahdü peyman kılmıştı; dönecek müştakına,
Dilhun eylemez beni güman girdaplarında.
Gülhan Yılmaz
