PANZEHİR..
Hayatimızın bir kısmın da bizi yoran, aşağıya çeken, yıpratan ve haklıyken haksız duruma düşüren ve sizi suçlayarak karar mekanizmanızı aşağıya çeken toksit ilişkilerle karşılaşıyorsunuz.
İnsanlar, önce sizi bir yerden alıp göğün en yükseğine çıkarıyor.
Eski insanların deyimiyle " köprüyü geçene kadar ayıya, dayı demek"
Çağımızın en kötü hastalığı, kendi gibi olmayışı beklentilere kesintisiz en iyisiyle cevap vermesi.
Ayaklarınız yerden kesildi öyle değil mi? Çok mutlusunuz. Aşağıya ne kadar sert düşeceğinizi bilmiyorsunuz. Sonrasi köprüyü geçtik...Tatatam, süpriz, gercek yüzümüz ortaya çıktı. Düşüşe bakın tepetaklak oluverdik.
Bu düşüş sizin panzehiriniz daha güçlü kalkmanız için kocaman bir neden.
Bu hayatta acılarından ders alan insanlar var. Güçlü olmak istediği için değil güçlü olmak zorun da bırakıldıları için hayatlarin da hep zoru başarmış insanlar... Çünkü onlar çaresiz kalıyorlar ve imkansızı başarıyorlar. Bakış açılarını değiştiriyorlar. Panzehirle yaşamak yerine onu hayat dersi olarak kullanıyorlar.
Sizin hayatta hep iyi şeyler yasiyor olmanız sizi şanslı birisi yapabilir fakat başarılı birisi yapmaz. Başarı bir panzehirdir. Eliniz de panzehiriniz varsa bunu doğru yön de kullanın. Önce düşün, dizleriniz kanasın, gözyaşlarınızı bırakın kimse silmesin sonra kalkın bir şeyler başarmak için hiç bir yaş geç değildir.
Sıkıntılarımızı ve dertlerimizi doğru yön de kullanabilirsek bu bizi başarıya götürür.
Sevgiyle...