UMUT TARLASI
Bir umut tarlası ki Aralık sormayın gitsin. İnsan tüm acılara ne çabuk alışıyor. Kabul mü ediyor, yoksa alışıyor mu?
Ne demeliyim size?
Bu yıla desem ki; Zifiri akşam ettin ruhumuzu, siyah örtüler esir aldı hayatları...Kaç şehit verdik? Kaç kadın öldü? Kaç çocuk annesiz kaldı? Kaç çocuk mesnetsiz emellere kurban gitti? Kimine huzur inerken, kimine gam düştü sayen de. Aralık gelsin diyorduk. İşte geldi Aralık!
Niyetin tasviri yoktur. Binkere tövbe etsede ruh, binkere ses verir kalp ve niyet eder dil. Binkere niyet edip, birkere de huzura ermek temennisiyle...
Sevinçlerimiz var elbette. Ve bizler her seferinde kırıldığımız yerden defalarca kırılmaktan yorulduk.
Kandirilmaktan ve aptal yerine konulmaktan da yorulduk.
Ne yapmamız gerekiyordu herkes gibi mi olmalıydık.
Yoksa veda edip yolumuza devam etmek mi?
Acılarımızı öldürmek istiyoruz, yaşamak nasıldı unuttuk.
Çünkü insanları acı çekmeye alıştırıp bunu hep beraber normalleştirdik.
Duygularımızı kontrol edemeyen ne istediğini bilmeyen insanlar haline geldik.
Toplum olarak yozlaşıyoruz.
Değerlerimizi yitirdik.
Birbirimize güvenecek kadar bile bir his bırakmayana kadar uğraştık.
Birisi bizi gerçekten sevince onu kendimizden uzaklaştırmak için elimizden ne gelirse yaptık.
Sonra ondan saygı ve sevgi bekledik.
Karşımızda ki insanı kandırdık.
Sonra ne mi oldu?
Olayları ve yaşadıklarımızı mevsimlere bağladık.
Oysa bir Allah olduğunu unutup yalnızca insanlardan korkar olduk.
Sevgili Aralık, insanlara artık bir şey söylenmiyor ben de sana dile getiriyorum. Bil ki; Allah var. Yoksa mevsimler ya da aylar suçlu değil bulunduğumuz yerden insanlar suçlu, insanlik suçlu.
Açtık ellerimizi semaya.“Allah yeter!” dedik ve rızaya durduk.
Umut tarlamız bereketli olsun...
Şermin Ertekin