Nefes Alabilmek
İçine doğduğu ailede, vicdani yapısıyla farklı olan bireyler, bu yönleriyle ailede farklılığının bedelini hep ödemişlerdir.
Ötekinin hakkı diye dışarıya yönelip kendi hakkına giren bu mizaçtaki birisini mutlaka tanıyoruzdur.
Herkesin açığını kapatan, herkesin ihtiyacını gören, yeri geldiğinde ailenin babası gibi olan, herkesin iyiliğini (!) düşünen, büyüklerine dahi abilik ablalık eden, yeğenlerine kadar uzanan yönüyle faydalı olan fakat kendisine faydası dokunmayan nice insan var çevremizde değil mi?
Her şeyin kendisinden istendiği, kendisinin hiçbir şekilde destek alamadığı bu insanları aklı selim ile inceleyin, hayattaki mücadelesini hep kendisi vermiştir.
Okur çalışır çabalar mücadele eder belli bir noktaya gelir, tüm bu süreçleri desteksiz kendi iradesiyle başarır. Hatta en yakınlarının engellerine rağmen azmeder belirli bir seviyeye gelir.
Bunu unutur da çevresinin yaşamından kendisini mesul hissedip, kendinden ödün vererek o tarafı tamamlamaya çalışır. Zira onlar kendi çektiği yalnızlığı çeksin istemiyordur.
Peki ötekine gösterdiği bunca fedakarlığı teşekkürle mi ödüllendirir insanlar? Maalesef beklenen anlayış ve gelen bir teşekkür olmuyor karşılaşılan tabloda.
Ötekini düşünüp her şeyi yapmasına rağmen yine de yok sayılıyor. Yaptığı görünmemeye başlıyor. 'Onun görevi' olarak görülüyor.
Tam bu noktada eğer bu yaptığı şey onun görevi ise burada bireyin benliğinden bahsedilemez.
Sömürülen bireyden bahsedilir.
Herkesin hatasının bedelini ödeyen çocuktur artık o.
Öyle ki bazı durumlarda anne babalar böyle evlatlarıyla rekabete dahi girer, istediğine hayır cevabı alınca.
Çünkü zorda kalındığında kimi zaman emeğiyle kimi zaman mali imkanı ile ondan beklenir. Sözüm ona zayıf olanın desteklenmesi ondan beklenir. 'Olan' hep borçludur olmayana. Kendi kararının, imkânının bir önemi yoktur yakınları için.
...
Vicdanlı, hayat dolu bu insanlar tercihleriyle kendi kaderlerini seçerek yalnızlığın içinde bocalarlar. Sevilmek, destek almak istediklerince dahi kullanılırlar.
Hayatında yaşadığı eksiklikleri başkası yaşamasın için belki katlanıyorlar bu duruma; fakat göz göre göre yaşanmasından korktuklarının altında bizatihi kendisi eziliyor.
Çözüm ne mi peki!
Yaptıklarına ara verince, hayır dediğinde red yediğinde, sürekli istenilen olduğunda, en ufak bir taltifin kendisine çok görüldüğünü hissettiğinde vicdani davranmayarak frene basmayı bilmeli kişi.
Ayrışmaya yol açan bu kavşakları iyi okuyup, kimseyi suçlamadan ayrışma cesaretini gösterebilmelidir.
...
Musluğun başında olan güzel kardeşim, senin suyunla sulanan bahçenin yemişinden sana ikram gelmiyorsa kapa o çeşmeyi.
İnsanın öz saygısının, öz değerinin, hayatının bereketinin kalması için bunu yapmalısın. Ki nefes alabilesin.
Vesselam
Cevâhir Aydın/ Küçük Dünyam
