Filistin
Belki şu an dünya üzerinde konuşmamız gereken tek konu bu iken, Filistin hakkında yazabilmek zor geliyor. Bunu yazarken bile riya yapmış olur muyum kaygısını atamadım. Çünkü hâlâ bu dava uykularımı kaçırmıyor. Çok kısa bir nefis muhasebesi yapacağım sadece.
Mehmet Akif'in "Müslümanlık Nerde" şiirini okumayı tavsiye ediyorum. Tam da bugün..
"Müslümanlık nerde? Bizden geçmiş insanlık bile.." diye başlıyor.
Defalarca okuyup insanlığımdan utanıyorum.
Bir ara artık izlemeye yürek dayanmıyor diye bir şeyler takip etmekten uzak durdum. Orada olanları görmedikçe insan daha kolay unutuyor. Anladım ki, gündeminde tuttuğu şey insanı daha kuvvetle harekete geçiriyor. Ağlayan çocuklar, yıkık dökük evler, ve direnen dipdiri yeni bir insanlık.. Instagram keşfeti benim için turnusoldur. Hadi herkes keşfetini açıp baksın gündeminde ne var?
Şiirin bir başka dizesi şöyle;
"Irzımızdır çiğnenen, evladımızdır doğranan...
Hey sıkılmaz, ağlamazsan, bari gülmekten utan!"
Ne ağlayabiliyor ne de gülmekten utanıyoruz. Ölü bebekleri izlerken yediğim lokma niçin boğazıma takılmıyor diye acı çekmek istedim. İnsan gibi acı bile çekemiyoruz. Vicdan azabı bile yaşatmıyoruz kendimize. Üzülmekten, hüzünlenmekten, ağlamaktan kaçıyoruz. İnsan olmanın gereği diyoruz. Hele şu çıldırtan cümle "hayat devam ediyor." Evet elbette tüm acılara rağmen hayat devam edecek ama o çizgiden başka bir şekle bürünüp, inkişaf edip, ibretle ve gayretle devam etmesi gerekmiyor mu? Ama bizde olmuyor. Kendimle konuşuyorum, tabii ki bunun derdiyle dertlenen çok insanlar var Allah c.c. hepsinden razı olsun. Ben kendi dertsizliğimi dert edindim. Yediğim lokma boğazıma takılsın diye kendime beddua etmeyeceğim ama biraz daha gayret ve gözyaşı diliyorum Ya Rab..
Sürekli niyet tazeleyip, boykotu ve duayı gündemde tutarak ve Filistin temalı her türlü etkilinlikte var olmaya çalışarak bir şekilde safımızı belli etmeliyiz. Aksi halde insanlığından bile utanmayan başka bir yaratığa dönüşmüş olduğumuzu kabullenmeliyiz. Tüm çabalara rağmen hiçbir şey olmamış gibi görünse bile bilinçle ve şuurla yetişen Kudüs ruhlu çocuklarımız bir şeyleri değiştirecektir biiznillah..
Tabii ki bütün bu olanlar Allah'ın takdiri. Bu noktada kalplerimiz mutmain. Bütün mesele biz bu meselenin neresindeyiz. Müslüman olmayan ülkelerde bir İslam güneşi doğuyor. Filistin gösterisinde darbeler alan bir genç, "fiziksel acıya rağmen, hiç bu kadar duygusal ve ruhsal ferahlık hissetmemiştim." diyor. Onları izledikçe göğsümüzde bir kalp taşıdığımızı hissediyoruz.
Bu yazıyı derhal yazmama sebep olan okuduğum bu sözün etkisinden henüz çıkamadım;
"İslam artık kendine yeni insanlar buldu"
Akın akın Müslüman oluyorlar. Bir yandan İslam adına kalbim sevinçle dolarken, öte yandan Müslümanlığım adına utanç duyuyorum. Ayetler** geliyor aklıma Allah'ın yaratacağı yeni bir ümmet..
Ya Rabbi, tüm gafletime, tembelliğime, korkaklığıma ve uyuşukluğuma rağmen kabul edersen, ben senin tarafındayım.. Ben Gazze'nin, Filistin'in, Kudüs'ün ve İslam'ın tarafındayım.. Beni de sevdiklerinin arasına al. Sevdiklerimi de sevdiklerinin arasına al.. Bizi Filistin'in özgür, Kudüs'ün de yalnızca Müslümanların elinde olduğu günleri göster. Oralarda özgürce ve ümmetçe namaz kılmakla bizi şereflendir. Amin.
**Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse bilsin ki Allah c.c. öyle bir kavim getirecektir ki Allah onları sever, onlar da Allah’ı severler; müminlere karşı alçak gönüllü, kâfirlere karşı vakarlıdırlar; Allah yolunda cihad ederler ve hiç kimsenin kınamasından korkmazlar. İşte bu Allah’ın dilediğine verdiği bir lütfudur. Allah’ın lütfu geniştir; O, her şeyi bilir. (Maide Suresi 54. Ayet)
